Filipino Journal I Nov 17
Isang araw na punong puno ng kahihiyan ang bumagabag sa aking puso, bakit? Narito ang ilang detalye ng aming paglalakas-loob na makilala ang aming mga kaklase, ang 3b ay nag grupo-grupo depende sa sasabihin ni maam Alonzo at magpapakilala isa isa, hint: kailangang makabisado ang lahat ng pangalan ng mga kaklase, Masaya makipag kilala sa kanila, sa katunayan, pangalan lng ang iniisip mo, hindi mo alam kung anong itsura ng kagrupo mo at syempre, kailangang pumili ng kaibigang talagang mapapakapit ka para magtayo ng sarili mong grupo ,limang kaklase ang pipiliin mo na may pakiramdam na okey na kokey ka sa mga pipiliin mo, malungkot pag walang pumili sayo, pa-“STAR” effect naman na parang “dehins turnilyo” ang dating pag palagi mong naririnig ang pangalan mo. Ngaung natapos na ang klase sa retorika,
may mensahe ako para sa mga aking kamag-aral.
Mensahe ko lang para sa mga pa-“star” – WAG LUMAKI ANG ULO, ito ang nagpapatibay na ang lahat ng binabati (sa anu mang larangan) ay hahatulan ng paglaki ng ulo, kitang kita naman na todo sa bati itong baseball player na aking tatawaging “AMPOGI MO PARE” habang kumakaen ng “BAR SOAP” na “CLEAR” habang tinuturo ang fans sabay kaway habang hinahabol ang bola ng baseball,
pagdarasal kita na sana di ka madapa o tamaan ng bola.
Para naman sa aking kamag-aral na hindi natawag – “ ‘WAG MAWALAN NG PAG-ASA”, ang sabi ni “barakong bama” habang naglalakad ng walang gwardya, ang cool diba, syempre, isa din un sa dapat nating ipayo sa ating kamag-aral. Be COOL super COOL , wag mukang COOL-TO, korni dba? Tawa ka nlng, total knina ka pa nmn ngumingiti e. HAHAHAH
